Lopersgroep Putte

Triathlon van Brugge, het verslag van Maarten

We ontvingen van Maarten een leuk sfeerverslag van deze wedstrijd.

De “non-drafting” kwarttriathlon van Brugge: 1km zwemmen, 45km fietsen, 10km lopen … een vuurdoop voor mezelf, de tweede keer voor Sabrina.

Dat sporten gezond is, is algemeen geweten. Kraakbeen blessure net op tijd hersteld zodat er nog enkele we ken pijnvrij kan gelopen en gezwommen worden. Ik kan zelfs hier en daar met de fiets al eens van de fluisterpek afwijken. Sabrina is wat onzeker. Haar blessure-timing getuigt dan ook van minder ervaring. 5 weken voor de wedstrijd een spierverrekking, ergens in het … achterwerk. Om gesprekspartners in het duister te laten, prefereert ze de wetenschappelijke term “gluteus medius”. Een domper, ze was gebrand om haar tijd van vorig jaar te verbeteren (3h12).

Een van haar zwakste onderdelen was het lopen (1h11), waarvoor ze dit jaar een gestructureerd kader heeft gevonden in de lopersgroep van Putte. Ook het zwemmen kan beter. We laten beiden onze crawl techniek bijschaven in de Wezenberg, waar we het merendeel van de tijd dom ogende oefeningen uitvoeren in het instructiebad (om het geen kinderbad te noemen). De lessen komen te laat voor dit jaar. De techniek zit er nog maar net in en we hebben nagenoeg geen conditie trainingen afgewerkt. De laatste 2 weken nog snel wat kilometers maken in het zwembad. Sabrina kan terug volledige trainingen afwerken in alle disciplines. Haar ko.., euh gluteus medius blijkt het te houden.

We hijsen ons in de wetsuits en begeven ons, met de rest van de kolonie pinguïns, richting start. Sabrina vertrekt een half uurtje voor mij. Ik vind ze in de massa. Ze zwemt schoolslag. “Jammer”, denk ik. Af en toe enkele slagen crawl … een techniek om duimen en vingers van af te likken … nooit eerder vertoond, zo ver in het pak.

Het is mijn beurt. Die laatste minuten voor de start, tussen de andere atleten, zijn simpelweg fantastisch. Die voelbare stress onder de massa, die oorverdovende stilte, daar hou ik van. “Nog 1 minuut en jullie mogen in het water.” Hier en daar tracht iemand de spanning te breken met een vleugje humor. Er wordt slechts gedempt gelachen. We mogen in het water en zwemmen naar de startlijn. “He, dit gaat goed.” Ik heb een goed gevoel en leg me redelijk vooraan. “Pang” en we zijn vertrokken. Een trek links, een voenk rechts, een voet op mijne knikker, iemands handen aan mijn voeten, ge-sandwiched. Probeer aan uwen techniek te denken Maarten, mooi roteren, ellebogen hoog, vinnetje maken, handje los, insteken, het lichaam mooi in hyperstrekking … “yeah right”. Gewoon de eerste 200m overleven. In plaats van me te laten uitzakken ging ik alsmaar sneller zwemmen om van mijn medezwemmers vanaf te geraken en ruimte te krijgen. Het moet niet gezegd dat dit niet de juiste keuze was. Vergelijk het met een marathon, en je wil alsmaar sneller lopen omdat je geen Kenianen voor je duldt.

Het wordt me te warm, mijn pak MOET open. Ik laat het water rijkelijk binnenstromen, zaaaaalig. Het goede ritme krijg ik nooit meer te pakken. Schoolslag, crawl, maar vooral rugslag brengen mij naar de eerste wissel.

Na dergelijk zwemonderdeel veel tijd genomen in de wissel om te kunnen bijkomen … of was het om mijn zwempak uit en mijn sokken aan te krijgen. Nog snel het absolute record banaan eten gebroken en hup op de fiets. Het fietsen ging vlot. Tempo proberen te onderhouden zonder op te blazen. Een groot stuk langs de vaart met de wind geregeld vol op kop. Ik kijk naar de overkant, “straks mag ik daar rijden, joehoe”. Na 1h23 van de fiets, de 2^de wissel al wat vlotter dan de 1^ste.

Beginnen lopen met een snickers en banaan in de hand. De eerste kilometers rustig ritme zoeken, en wat versneld na 5 kilometer. Ik heb het hoofd koel gehouden … door er regelmatig water over te kappen. Altijd een goed gevoel gehad tijdens het looponderdeel. Na 1 ronde: “Waar zit Sabrina?” … “10 minuten voor, die haalt ge ni meer in”. Hehe, over motivatie gesproken. “Dat wordt een uitdaging.”

Sabrina heeft het fantastisch gedaan. Ze houdt me nog net af aan de finish, en ze ziet er veel beter uit in vergelijking met vorig jaar. Dat doet me deugd. Ze is wat minder diep gegaan tijdens het zwemmen, en heeft met een goed gevoel het fietsgedeelte kunnen afwerken. Ze heeft nog niet de kracht om te boksen tegen de wind, maar toch nog een mooi gemiddelde van 27,5. Tijdens het lopen kon ze haar tempo vasthouden tot aan de 7^de kilometer, om dan wat in te boeten aan snelheid. Ze wou die afsluitende 10 kilometer zo graag lopen binnen het uur, en dat is haar ook gelukt. Met 59 minuten doet ze maar liefst 12 minuten van haar looptijd van vorig jaar. Met dank aan het trainerstrio van de lopersgroep.

Smaakt naar meer …

Tijden (zwemmen / wissel / fietsen / wissel / lopen à totaal):

Sabrina: 0:22:00 / 0:04:20 / 1:38:50 / 0:03:27 / 0:59:11 à 3:07:48

Maarten: 0:21:03 / 0:05:39 / 1:23:17 / 0:02:57 / 0:47:43 à 2:40:39

Onze eerstvolgende uitdaging is voor binnen een 4-tal weken over enkele, ietwat onconventionele afstanden. We beginnen met de +- 5200m van Pico Austria. Enkele dagen later gevolgd door de 5350m van Pequeño Alpamayo, met afsluitend de 6088m van Huayna Potosi. Verslag en tijden zijn voor eind juli.