Lopersgroep Putte

Maarten van Loon in de korte triathlon op Alpe D’Huez

Kort na hun avontuur in de Andes kon Maarten van Loon de lokroep van de hoogte niet weerstaan en nam hij samen met zijn broer deel aan de korte triathlon van Alpe d’Huez. Hieronder hun verslag.

De korte triathlon van Alpe d’Huez met broers Tim en Maarten (LGP): 1,2km zwemmen; 30km fietsen; 7km lopen

Terug van mijn veel te hoog-testage. Toch wat onzeker, heb 4 weken gelopen, gefietst noch gezwommen. Last van de hoogte zal ik niet krijgen, maar weegt dat op tegen het gebrek aan training?

Donderdag de race, dinsdag op de fiets om een 60-tal kilometers te malen. Nog rap een klein colletje erbij om eens te testen. Ik heb nog nooit een col, die naam waardig, gereden met de racefiets. Ik rij met een triple vooraan (“I know, een triple is voor pussies”), dat mag geen probleem geven.

’s Avonds nog even met Tim tot in La Garde, het eerste stuk van de klim naar Alpe d’Huez. Zeer vreemd, zowel voor als achter rij ik op mijn lichtste versnelling, en toch peddelt Tim met een hogere frequentie. Ik maak hier melding van, een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. Hij heeft een andere cassette gestoken. “Ja Maarten, ofwel zijt ge ermee bezig, ofwel niet he”. Verdoeme, ik word door twijfel overmand. Daarna nog rap een kilometertje zwemmen op de camping, en vroeg in de nest.

Woensdagochtend een 12-tal kilometertjes gelopen. ’s Avonds nog snel even een kilometerke zwemmen. Morgen is het zover.

‘s Morgens met de wagen naar boven voor het materiaal in de tweede wissel. Alles bij? Even nakijken, een loopschoen, check, nog een loopschoen, check. Terug naar de camping, elkaar wat zenuwachtig maken: “oei, ne croissant met choco, zou je dat nu wel doen?” … “ik denk het wel”, omkleden, den boel materiaal gereed maken, en richting het meer van Verney.

Uit de luidsprekers schalt: “Ladies et gentlemen. You are lucky. Yesterday, water 15 degrees, today almost 16” … “wohooo, emme wij efkes chance seg .. almost 16 degrees, spontaan de polonaise …” Fiets wegzetten in de wissel, wetsuit aan, 2 badmutsen op (we moesten er onderweg maar eens 1 verliezen), brilleke in aanslag. Iedereen moet gelijk het water in, geen verdeling in waves, er start meer dan 1000 man/vrouw tegelijk, echt bangelijke sfeer. Met het pak aan valt het water goed mee, zoals voorspeld door de luid-spreker. Even op de rug gaan liggen, 2 keer pollueren in de suit, en het wordt nog wat warmer. Jaja, triathleten zijn werkelijk en stelletje vetzakken.

We blijven redelijk ver achteraan liggen. In Brugge wat problemen gehad met mijne vliegende start, nu vastberaden om rustig te vertrekken. “Hey Tim, ik denk dat ze weg zijn … zullen ook maar vertrekken zeker … succes kerel.” De start gaat een pak vlotter dan in Brugge, we hebben ruimte genoeg om te zwemmen. Ik volg mijn broer de eerste 300 meter, en wanneer hij even op schoolslag terugvalt, neem ik over. Toch krijg ik, bij het naderen van het eerste keerpunt, het weeral bijzonder warm, en hoe rustig ik ook tracht te zwemmen, ik krijg mijn ademhaling maar moeilijk onder controle. Het is weer overleven en wederom is het vooral rugslag om mij uit het water te krijgen. Bij het tweede keerpunt zie ik Tim nog, maar vanaf daar moet ik definitief lossen. Hij pakt nog 2 minuten op mij op die laatste 400 meter … sterk gedaan kerel.

We zien mekaar nog even in de wissel. Heb met borstband gezwommen, horloge om en efkes verschieten, 183 … “miljaar, ik moet aan dat zwemmen werken”. Banaan binnen, en een tweetal minuutjes na Tim vertrokken. Op het vlakke gedeelte de hartslag laten zakken richting 160, tegen een gemiddelde snelheid van 33 km/h. Goed gedronken zodat ik aan onze camping al een bus kan droppen. Onzen Tim nog niet tegengekomen, hij heeft goed gereden.

Aan de voet van Alpe d’Huez gekomen, ik heb er zin in, kijk naar boven en zie een massa fietsers … “dit wordt leuk”. Ik wil vooraan schakelen naar het kleinste blad, lukt niet, afstappen en ketting verleggen. Ik kom de allereerste bocht omgedraaid, bocht 21 voor de kenners, en wie zit daar te stretchen op een muurke, onzen Tim. “Tim, ben jij dat?”. “Yep, hamstrings, kramp in de hamstrings.” Oei oei, het is nog ver.

Vanaf hier is het werkelijk genieten, ik vind het goede ritme en rij constant in het midden van de weg om te kunnen inhalen. Af en toe schiet door mijn hoofd: “rij ik te snel, moet ik me meer sparen?”, maar ik voel me goed … constant 10 a 12 km/h op de teller. Gaandeweg draait het dilemma: “moet ik niet sneller?”, en bij bocht 5 beslis ik om 2 tandjes bij te schakelen. Vanaf hier tegen 14 a 15 km/h het laatste stuk afgewerkt. Achteraf blijkt dat ik heel slecht gezwommen heb (890^ste positie), en tijdens het fietsen ongeveer 250 plaatsen heb goedgemaakt.

2^de wissel wat vlotter dan de eerste (wat wil je, dat zwempak is al uit), en dan een stukje trail lopen boven Alpe d’Huez. Lopen ging vlot, altijd goed gevoel gehad, zowel naar boven als naar beneden. Plots valt het bij mij dat ik misschien nog binnen de 3h kan eindigen, en dat wordt dan ook mijn streefdoel. Na 2h 59min en 28 seconden loop ik binnen. Nog beloofd aan enkele trouwe supporters om “een danske te placeren” aan de meet … ben het niet vergeten: “u vraagt, wij draaien”.

Tim komt binnen met een tijd van 3h 51min. Hij heeft nog veel last gehad van de hamstrings. “Knap kerel dat je dit toch nog hebt afgemaakt”.

Tijden (zwemmen / wissel / fietsen / wissel / lopen à totaal):

Maarten: 0:27:59 / 0:04:34 / 1:47:52 / 0:01:35 / 0:37:28 à 2:59:28
Tim:     0:26:12 / 0:04:30 / 2:12:44 / 0:02:09 / 1:05:30 à 3:51:05

Binnen 5 weken staat voor Maarten de ultra-afstand van 100km op de VulkanBike Eifel-Marathon.