Lopersgroep Putte

De Marathon van Antwerpen: Verslagje van Paul van Santvliet…

Hoewel deze wedstrijd al een tijdje achter ons ligt, waren we u nog een verslagje schuldig dat ons was toegezonden door Paul van Santvliet. Paul, niet aan zijn proefstuk toe, wou dit jaar in eigen streek de zoet smaak van een mooie tijd proeven. Aan de voorbereiding zou het niet gelogen hebben, die was nagenoeg perfect. Enkel de dag voor de wedstrijd voelde Paul zich niet zo opperbest en tegen beter weten in trad hij toch aan. Aanvankelijk liep alles naar wens, maar eens de 30 K voorbij sloeg de ‘man met de hamer’ ongenadig toe. Paul finishte in een voor hem minder goede tijd. Hij was zeer diep gegaan en had ei zon na verzorging nodig, genoeg om in een opwelling te stellen dat dit zijn laatste keer was. Hopelijk komt hij hier op terug eens de eerste emoties en spierpijntjes weggeëbt zijn. Hieronder zijn persoonlijk verhaal.

Dit voorjaar besloot ik om de maraton van Antwerpen te lopen.
De voorbereiding ging vlot, geen blessures, geen ziektes. Ter voorbereiding liep ik 2 weken voor de marathon nog probleemloos een 10 km-wedstrijd gelopen. Alles verliep volgens plan en ik zag Antwerpen ’12 dan ook met grote goesting tegemoet.

De dag voor de wedstrijd voelde ik mij niet goed (pijnlijke, slappe benen enzv) maar ik dacht : ‘het zullen wel de zenuwen zijn, daar slaap ik wel door’.
Niets was echter minder waar. Op zondag 22 april stond ik aan de start met het zelfde slechte gevoel.
Toch bleef ik er in geloven en hoopte ik dat het wel zou loslopen naarmate de wedstrijd vorderde.
Ik nam mij voor om het deze keer verstandig aan te pakken en met te positioneren bij de gangmaker voor 3u30. Dit tempo kon ik zeker aan en in zijn buurt moest ik me zelf niet te fel concentreren om het juiste tempo te lopen. Als het meezat zou ik dan in de laatste kilometers wat versnellen om zo toch een tijd onder de 3u 30 te halen.
In vorige edities ging ik vaak te voortvarend te werk en dat moest ik dan later in de finale bekopen. Deze keer zou ik mij niet laten vangen.
Tot km 24 ging het vrij vlot, alhoewel ik toen reeds aanvoelde dat ik zelfs dit tempo geen 42 km zou kunnen volhouden. En het ging sneller dan verwacht. Vanaf km 25 moest ik lossen en zag ik mijn tempomaker steeds meer voorsprong nemen.
Mijn tussentijden waren zeker niet te snel: 10 km in 48m49sec, halve marathon in 1u46m12sec. Ik was dus zeker niet te vlug vertrokken en toch voelde ik dat mijn bobijntje langzaam leeg geraakte.
Kilometer 30 passeerde ik in 2u31min, het begin van mijn calvarietocht.
Nooit geraakte ik nog in mijn goede ritme en mijn kilometertijden liepen steeds meer op. Extra drinken en extra innemen van snelle suikers brachten geen soelaas. Toegegeven, even heb ik zelfs aan opgeven gedacht, een gevoel dat ik nog nooit gekend heb. Zeer confronterend, dat wel!
Gelukkig had ik onderweg enkele supporters die mij toch wat moed gaven. In Park Spoor Noord kwam Eddy (nvdr. Neelen) me voorbij gelopen. Ik zat er op dat ogenblik zo door dat ik er zelfs niet aan gedacht heb om hem in zijn spoor te volgen. Afgezien!
Uiteindelijk behaal ik in 3u40m22sec de finisch op de Grote Markt. Zo leeg, dat ik zelfs de schoonheid van dit plein en de sfeer van het aankomstgebeuren aan mij laat voorbijgaan. En bovendien een algemeen gevoel van teleurstelling. Ik vat voor mezelf de wedstrijd samen in drie zaken:niet goed gelopen, matige tijd, een slecht gevoel.
Zo zie je maar : een praktisch perfecte voorbereiding, maar als de vorm van de dag er niet is kun je het vergeten.
Ik was zo ontgoocheld dat ik mijn toekomst als marathonloper zeer in vraag stel : ik overweeg om er mee te stoppen en mij te focussen op de minder lange afstanden. Al die tijd die je in de voorbereiding steekt en je krijgt er nadien dan zo weinig voor terug : ‘ Dit hoeft voor mij niet meer!’.
Vreemd gevoel, ontgoocheling. Enfin, we zullen wel zien.
Ne een tijdje rusten en niet lopen, en dan kunnen we er terug in vliegen (tenminste als ik van mijn rugpijn af geraak)

Paul,