Lopersgroep Putte

Maarten in Triathlon 70.3 D’Aix en Provence

Dat Maarten Van Loon niet vies is van ‘ietsje meer’ is al lang geen geheim meer. Na zijn duathlon-exploten heeft hij nu net zoals Louise, zijn pijlen gericht op het grotere werk. Onlangs trad hij aan in de Triathlon 70.3 Ironman D!Aix en Provence.  (Fr). Hij bezorgde ons een uitgebreid verslag en dat laten we hieronder graag op u los. Weermaals een knappe prestatie van Maarten..

Triatlon: 70.3 Ironman Pays D’Aix France 2012

Concurrentie speelt het vuil

Dinsdagavond begeef ik mij richting Antwerpen om de allerlaatste zwemtraining af te werken. Rustig wat afstand zwemmen met hier en daar wat intensieve stukken. De ring af, groen licht, en flap, er komt een jongedame professioneel door het rood gevlogen, met een wreed accident tot gevolg. Nog wat verward stap ik uit en vraag of alles in orde is. Gelukkig kom ik snel terug bij mijn verstand: “Voor wie werk jij?”, “Wie heeft jou gestuurd?”, “Hoe kennen jullie mijn trainingsschema?”. Ach ja natuurlijk, er zit een mol tussen die mannen van de whereabouts. Ze speelt het echter keihard, blijft ontkennen, begint te blèten, en veinst dan maar snel een shock toestand. Met de minuut word ik meer verbaasd van de professionaliteit van deze bende. Getuigen komen uit het niets, en handlangers stromen toe, elk met hun eigen sirene, respectievelijk vermomd als 7 brandweerlui, 2 ambulanciers, en 2 agenten. De concurrentie is bang, heel bang. Gelukkig slagen ze slechts gedeeltelijk in hun opzet en hou ik er geen blijvende letsels aan over. Mijn zwemtraining kan ik nu wel vergeten, daarvoor werd dit circus nagenoeg perfect georchestreerd.

Wat is een 70.3 Ironman?

De meesten kennen het verhaal ondertussen van het ontstaan van triatlon. Dit werd uitgevonden door enkele knakkers die wilden testen welke atleet het meest compleet is, de zwemmer, de fietser of de loper. Ze zitten rond het kampvuur, hebben al veel te veel bier gezopen, en zo ontstaat het idiote idee om de 3 sporten te combineren. Niet zomaar combineren, nee nee, dat is niet genoeg. Een triatlon moet bestaan uit een belachelijk groot stuk zwemmen, een nog belachelijker lang stuk fietsen, en afsluitend nog een, te onnozel voor woorden, lang stuk lopen. Tot zover het standaard verhaal. Wat men er nooit bij vertelt, is dat die gasten niet met 3 maar met 4, bezopen rond dat kampvuur, liederen ten gehore brachten. Die vierde deed niet aan sport, maar staat al zijn gehele leven lang met de vroege. Hij legt zijn gitaar weg en zegt: “Klinkt allemaal goed, maar zou het niet tof zijn om daar ook nog eens belachelijk vroeg mee te beginnen ’s morgens?”. En Ironman werd geboren, daar ter plekke.

Ik dacht: “Laten we maar starten met een ‘halve’ Ironman, met dat belachelijk vroeg beginnen zo in de ochtend, daar mag je niet meteen mee overdrijven.” Een halve Ironman bestaat uit 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21,1 km lopen. Druk je deze totaal afstand uit in mijl, dan kom je op 70.3.

Zondag 23 september in de Provence

De wekker gaat om 5h, de start wordt gegeven om 7h55 en ik probeer toch drie uur op voorhand te eten. Pannenkoeken met siroop en honing om nog wat koolhydraten in te slaan, en een bus met sportdrank voor de volgende uurtjes. Irongirl Louise, collega loper bij LGP (http://lopersgroepputte.be/), superatlete en tevens besmet met het triatlon virus, verbiedt mij om ooit nog eens croissants met choco te eten voor de wedstrijd.

We mogen nog even de wissel in om onze bandenspanning te controleren. Er mag niets bij de fiets blijven liggen. Alles, inclusief helm en borstnummer, zit in een plastieken zak. Deze zakken hangen in rekken, gesorteerd op nummer. Dit bezorgt wel wat stress, wisselen is al niet mijn sterkste discipline.

We mogen nog enkele minuutjes inzwemmen, waarna we ons naar de start begeven.  Profs starten in het water, en 5 minuten daarna starten wij vanaf het stenen strand. Ik start vanaf de derde rij, toch redelijk vooraan. Vorig jaar was dit zwemonderdeel nog een ramp voor mij. Hoe het zwemmen mij toen verging, kan je nalezen in volgende verslagjes:

http://lopersgroepputte.be/2011/06/22/triathlon-van-brugge-het-verslag-van-maarten/
http://lopersgroepputte.be/2011/08/07/maarten-van-loon-in-de-korte-triathlon-op-alpe-dhuez/

Hard aan gewerkt ondertussen en dit jaar al heel mooie zwem resultaten neergezet in de kwart afstanden van Brugge en Oudenaarde. Zwemmen is ondertussen mijn beste onderdeel geworden. Hoe kan dat? Wel, ik was mijn haar 2 keer per week met koud regenwater, eet geregeld vis en zeevruchten, en train 2 maal per week bij “Swim Company” (www.swimcompany.be) onder uiterst deskundige begeleiding. Gene stress Ivan, net zoals met de lopersgroep, verrekenen we deze reclame wel met het lidgeld van 2013.

We starten met 860 personen tegelijk. Volle ambiance, zalige spanning, een rush van adrenaline. Ze draaien de muziek nog wat luider, en de laatste 10 seconden worden door de luidsprekers afgeteld. We zijn vertrokken, armen, benen en vooral schuim vliegt in het rond, en het is die eerste meters altijd wat zoeken naar ruimte. Ik tracht wat meer op de buitenkant te vertrekken, en schuif geleidelijk aan naar het midden. De afstand is iets langer, maar zo vind ik veel sneller mijn ritme, en verlies minder krachten tijdens het vechten voor een goede positie. Het zwemgedeelte relaxed afgewerkt, en als 194^ste , in een tijd van 32m28s, kruip ik uit het water naar boven.

Muts en bril af, en mij al lopende bevrijden uit het bovenste gedeelte van de wetsuit. De wissel ligt op bijna  400m, wat bijzonder ver is. Gisteren al schrik dat we met onze blote voeten hier over dit grof grindpad zouden moeten lopen. Mijn schrik wordt realiteit, echter hebben ze vandaag het pad bedekt met zo een flinterdun blauw stofje over de gehele lengte. Dit idee verdient een klein applausje … het doet nog altijd evenveel zeer, en je ziet niet meer waar je loopt. Ik hoor Sabrina roepen en zie ze aan de kant meelopen, haar camera in aanslag in de ene hand, Luna, onze hond, aan de andere hand. Na een alweer veel te lange wissel van 7 minuten, en voor ik die reactie weer krijg “nee, ik ben niet gaan douchen”, spring ik op de fiets.

Gevoel niet echt goed, mijn maag en darmen beginnen wat lastig te doen. Toch nog net iets te laat gegeten deze morgen. Ook de W-cup, gel-achtige voeding, die ik zonet heb binnengekapt tijdens de wissel, wil er weer uit, en ik zou precies toch eens langs een of andere geïmproviseerde sanitaire installatie moeten passeren. Meer dan 35 km zit ik met dit dilemma totdat ik me er bewust van word dat ik straks 4 rondjes in een stad moet lopen, met waarschijnlijk een massa volk langs de kant. Mmm, misschien toch maar beter nu dan, fiets aan de kant gesmeten … en exact 5 minuten later ben ik terug vertrokken.

Vanaf nu is het genieten. Het fietsparcours is werkelijk prachtig, telt 1200 hoogtemeters en loopt van de Lac de Peyrolles, waar we gezwommen hebben, naar de stad Aix-en-Provence. Klimmen en dalen door de mooie landschappen van de Provence. Op de cols kan ik opschuiven, terwijl iedereen mij voorbij zoeft in de stukken ertussen. Tijdens 1 van de afdalingen stopt mijn tellerke … met tellen, kl***. De laatste, en zwaarste col schotelt zich voor. Hier nog eens goed doortrekken is het plan, om het klimvoordeel maximaal uit te buiten. Het gaat vlot tot mijn ketting vooraan, tot 2 keer toe, van mijn kleinste tandwiel loopt. Afstappen, handen vuil maken en eens goed vloeken. De rest van die col op pure colère dan maar op mijn middenblad ‘en danseuse’, kreeg het anders niet rond, naar boven gelopen. Dat gaat in ieder geval wel snel. De rest rijdt precies achteruit, bijlange niet eenvoudig al kom je daar nergens mee. Boven aangekomen staat mijn ademhaling op ontploffen, “moet ik verder nog iets doen vandaag?”. Elektro Gert, trainingsmakker, stelde vorige week nog het volgende tactische plan voor. “Maarten”, de vrienden mogen al eens tutoyeren, ”op de fiets kunt ge goed diep gaan, want daarna is het nog maar een half marathonneke lopen” …

Het is zo warm geworden ondertussen dat ik er voor durf te wedden dat niet alleen het kwik is opgelopen tot 27 graden. Na deze geweldig mooie rit, niet geheel zonder problemen, aangekomen in de tweede wissel na 3h6m op een 444^ste plaats in de fietsranking. Ik haal bijlange nog niet het niveau van het zwemmen en lopen. Daar moet aan gewerkt worden.

Je gooit je fiets in handen van een vrijwilliger en ook de plastieken zak wordt deze keer al voor mij uit het rek gehaald. Na een vlotte transitie loop ik door een massa volk. Na de eerste bocht wordt mijn illusie van een biljartvlak loopparcours al doorprikt. Miljaar, hier heb ik geen rekening mee gehouden. Ik hoor het trainerstrio van LGP: “Ritme, ritme, ritme”, “kleine pasjes”, “ontspannen lopen”. Het hoofd koel houden door er geregeld water, en ja, soms ook cola en wat sportdrank over te kappen. Tja, af en toe neem je al eens een verkeerd bekertje aan. Het lopen gaat vlot, ondanks de hitte en het loodzware parcours. Het gaat de hele tijd op en af, en het stadspark, niet echt ‘a walk in the park’, met best steile klimmetjes op grind en kiezel, zorgt voor de meeste slachtoffers. Sabrina, mijn trouwe supporter, geeft veel moed en staat werkelijk overal langs het parcours. “Niet laten zien dat je moe bent Maarten, dat is niet leuk voor de supporters”, en ik schilder een brede glimlach op mijn gezicht.

De halve marathon afgelegd in 1h44, toch wat trager dan vooraf ingecalculeerd. Nog wel 100 plaatsen goedgemaakt in de globale ranking, om als 298^ste over de finish lopen, in een totaal tijd van 5h33m55s. Zaaaalig, ik ben er: “waar is dat eten?”. Met mijn tijd zal ik vrede moeten nemen, na al de vruchteloze onderhandelingen met de organisatie om dit naar beneden af te ronden op 5h30m.

Tijden (zwemmen / wissel / fietsen / wissel / lopen / totaal):

0:32:28 / 0:07:03 / 3:06:13 / 0:03:43 / 1:44:26 / 5:33:55

Video zwemstart: http://youtu.be/HhdTTOVq8JY

Video run: http://youtu.be/x7hnJV_DQnU