Lopersgroep Putte

Vreugde (en ook wat ontgoocheling) in Amsterdam

Afgelopen weekend stonden 7 LGP-ers aan de start van de TCS Amsterdam Marathon . Voor de ene waren de verwachtingen al hoger gespannen dan de andere, maar een ding hadden ze toch gemeen, aankomen. Helaas is was dit niet iedereen gegund. Ronny stuurde ons volgend verslag:

‘Na 12 weken voorbereiding was het zover “de Marathon van Amsterdam”
’s morgens het perfecte weer met de start en hop om 09.30 h. het startshot.
Begonnen met een goede/rustige start was het lekker tempo snel gevonden. Na de plaatselijke ronde ging het naar de Amstel. Daar is het wat opletten voor de wind had Herman me ’s woensdags nog meegegeven en of het klopte!
Bij het opdraaien van de weg naast de Amstel (op km. 15) kwam ik Stefan tegen. Een beetje verder sloten we aan bij de ballon van 3.15h. Stefan verkoos om niet mee aan te sluiten aan het groepje van 3.15h.

Op datzelfde ogenblik merk je aan de overkant van de Amstel  de koplopers van de wedstrijd. Ongelooflijk die mannen, vergeleken met hun snelheid, zijn wij wandelaars. De sfeer was ook super. Overal langs het parours stonden massa’s supporters, bandjes en DJ’s. Lopen een feest!? Absoluut! Amsterdam kent er wat van.
Iets voorbij halfweg, kwam ik Ronald tegen. Hij blijkt met ernstige maagproblemen te kampen en geeft geen frisse indruk.
Ik loop rustig mee in het groepje achter de man met de ballon. Uit de wind blijven was de boodschap. Al komt er soms flink wat ellebogenwerk aan te pas om positie te houden in zo’n groepje.
Iets later verstomming alom toen ik Pascal aan de kant zag pikkelen. Dat zag er niet goed uit, hopelijk valt zijn  letsel nog mee.
30 km.!  Daar begint de marathon eigenlijk pas zegt men al eens. En ja hoor! Op km 33 stond de man met de houten hamer en zadelde mij op met flinke maagproblemen. Ik werd gedwongen om het groepje met de ballon stilletjes te lossen. Na een drankpost op km 35 begint het mentaal zeer zwaar te worden. Voor het eerst in mijn loopcarrière moet ik wandelen in een loopwedstrijd. F..ck !!!  Alles blokkeerde, gelukkig was er dat koppeltje dat aan de kant stond en me een flesje water aanbood. Op het gemakje wat wandelen en wat drinken moest me tot rust brengen.

Een snelle blik op de Garmin leerde mij dat ik nog 6K voor de boeg had. ‘Sh…t, da’s nog ver’ dacht ik en sleurde mijn vermoeide lichaam verder.  Uiteindelijk kreeg ik toch de moed terug bij elkaar geraapt en begon terug rustig te lopen. Eén ding was duidelijk, het vet is van de soep.
Het gevoel om ergens wat struiken op te zoeken om mijn maag te ontlasten is haast sterker dan de zin om verder te lopen. De drang om niet op te geven overwint echter. Het is nu een kwestie van doorgaan en kilometers/meters aftellen.
Dankzij de massa supporters wordt je vooruit gestuwd. Ze schreeuwen, roepen, brullen vooruit en dit sterkt je moraal terug. Weer een  kilometer verder.
Het lijkt eindeloos tot je plots de boog van de laatste 500 meter in het vizier krijgt. Eindelijk, het olympisch stadion! De geweldige sfeer in het stadion dompelt je onder in een euforisch gevoel en doet alle miserie vergeten. Dan:”Tak! 3u23′.21″! Wat een tijd! Alle miserie in een klap naar de geschiedenisboeken verwezen. Heerlijk!
Onmiddellijk achter mij komt Stefan binnen. Die heeft ook afgezien blijkbaar. Zijn tijd 3u 23′ 50 “.
Nog een beetje later komt Louise over de finish. Zij is blijkbaar een beetje later gestart en klokt af op 3u22′. Hiermee werd zij de snelste LGP-er in Amsterdam. Wat een topprestatie!
Na een lekkere douche en massage vind ik Heini  die op een terrasje op ons zit te wachten. Hij heeft het ‘rustig aan gedaan en liet 4u15’ Optekenen.
Hier werd tevens ook duidelijk dat Pascal met een kuit- en Ronald met maagprobleem helaas uit de wedstrijd zijn moeten stappen. Toch wel een domper op de feestvreugde.
Dirk knalt nog effe de halve marathon af op 1h. 23m. als afsluiter van de dag!!!
Prima organisatie daar in Amsterdam!!!! Zeker de moeite om eens naartoe te gaan om een halve marathon (of hele) te lopen.

Bedankt Heini, Pascale, Stefan (en zijn supportersbende), Louise, Ronald en Dirk voor het leuke marathonweekend en de voorbereiding.Zo nu effe herstellen en wat genieten van de prestatie.
Al is het afzien tijdens een marathon toch vraag ik mij af waar de volgende LGP-marathon naar toe gaat.
Het gevoel tijdens het finishen na een marathon blijft toch iets speciaals.