Lopersgroep Putte

Iron-Man Mallorca

Eerder deze maand namen Nancy Sterk en Stefan Peeters deel aan de Iron Man Triathlon van Mallorca. Na Lanzarotte en Hawaï was dit voor Nancy haar derde volledige triathlon. Hoe Stefan aan dit avontuur begon, wat hem dreef en hoe het hen verging schrijft Stefan ons in een leuk verslag dat we graag met u willen delen.

Hawaii: oktober 2013:

Bam! Meer dan 2000 atleten starten samen in de stille oceaan om 3.8 km te zwemmen.
Een tsunami van opspattend water verplaatst zich zeeinwaarts. Onder hen de kleine Nancy tussen al die zeebonken. Als dat maar goed komt! En jawel! Een grote glimlach passeert daar op de fiets.  En nogmaals die glimlach deze keer lopend op de steile Palani road.
Awesome! You are doing it! Enthousiasme alom en o zo inspirerend, elke deelnemer is een held. Het is gebeurd! Dit wil ik ook!

Antwerpen 2014:

We zijn ingeschreven voor de Ironman Mallorca: Nancy, Roby en ik.

Eerst in januari naar de combiwedstrijd Egmond-aan-zee toewerken. Zaterdag 36 km mtb strandrace gevolgd door zondag een halve marathon. Amai we hebben het getroffen, zacht zand en vloed! Stoempen, sporen opzoeken en proberen er in te blijven. Zondag van hetzelfde laken een pak, een trage massa op het minst zachte gedeelte voorbij crossen door het water. De eerste test is geslaagd.

Nu tijd voor het echte trainingsschema: 3 maand accent op zwemmen, dan 3 maand op lopen en vervolgens 3 op fietsen.

Middenin een generale repetitie samen met Roby op de halve Triathlon van Leuven.  De bedoeling was om deze rustig aan te doen en alles uit te proberen zoals op de Ironman.  Zogezegd zo niet gedaan, als een bezetene gezwommen en gefietst en tot mijn verbazing was ik nog niet ingehaald door Roby.  Maar mijn loopschoenen waren nog niet aan of Roby stond daar ook al. We hebben dan ook een groot stuk samen kunnen lopen tot ik krampen in de maag kreeg en even getemporiseerd heb. Zeer tevreden met het resultaat en vertrouwen getankt voor de Ironman.

Nu tijd voor de grote volumes…. Oeioei,  gaan we dat wel leuk blijven vinden?

Toch wel! Ik heb me maar één keer kunnen betrappen op een moeilijk moment en dat was dan nog tijdens een wedstrijd. Damme-Brugge 4km Kanaalzwemmen. Hoe saai is dit! Een berm met gras en bomen links en een berm met gras en bomen rechts.  Oh ja, en halverwege een flauwe bocht met een paar lelies. Pfff……Eindeloos. Desalniettemin toch weer een goede afstandstraining.

Fietsen en lopen is steeds leuk geweest met als hoogtepunt de 206km lange tocht via Neeltje Jans onder de deskundige begeleiding van oud -beroepsrenner Ad.

Mallorca 27 september –  5h30:

Tijd voor de grote wedstrijd. Eten binnenwerken en gepakt en gezakt naar de start. Fiets in orde en nu op naar het strand tot ik plots hoor: “Ik krijg mijn band niet opgepompt!”. Roby en Nancy zijn druk in de weer om lucht in een band met kleine ventiel op een wiel met hoge velg te krijgen. Dit gaat niet lukken. De omroeper maakt ons nerveus, “In 9 minutes the transition zone will be closed”. Dan maar snel de band vervangen. Net op tijd lukt het ons. We zijn opgewarmd.

Bam! Een high five links en een high five rechts, en wijle weg…. met 2500 andere triatleten het water in.
Mijn plekje gevonden links in het pak tot plots voor mij ineens iedereen schoolslag begint te zwemmen.  Voor ons een paar kajaks, die tekens aan het doen zijn om ons meer naar rechts te krijgen.  Jawadde, file in het water! Na deze flessenhals, eindelijk op tempo kunnen komen. Waauw! Prachtig hoe die zon opkomt boven het azuurblauwe water!  Nu concentreren om zo weinig mogelijk borrels binnen te krijgen en om niet gesandwiched te worden.  Het duel niet aangaan, het is nog lang, dus af en toe rustig laten uitzakken.  Op een goede tijd hoef ik toch niet rekenen. De watertemperatuur bedraagt 25 graden en dan is het niet toegelaten om met wetsuit te zwemmen. Dat scheelt een “pak”! 😉

Uit het water, na een zwempartij die niet zo goed aanvoelde. “Komaan hé Stefke!”  hoor ik achter mij. Roby flikt het weer en haalt me bij in de wisselzone. Fietsgerief aantrekken, zonnecrème opsmeren en hopen dat ik het snel warm krijg, want ik daver bijna van mijn fiets.
Na een paar kilometer krijg ik het warm en na 25 km zie ik iemand langs de kant staan. Het is niet waar hé! “Roby ,wat is er?”. “Ja, plat hé”. Hij is al bezig met het oppompen van zijn band, dus dat komt wel goed. Even later passeert hij me en zegt dat hij nu geen bandjes meer heeft. Ik roep dat ik er dan wel ene zal laten vallen als ik hem langs de kant zie staan. Ik mag dit niet geven, want dan krijgen we een Penalty.

Lang leve de regeltjes bij de Ironman ,die je moet kennen, ook  wildplassen wordt afgestraft, zo horen we achteraf  van de supporters, die heel veel atleten in de Penalty box hebben zien zitten. (straftijd is dan 6 min!) Aangekomen bij de 2e bevoorrading op km 60, vraag ik achter de aangekondigde Powerbars, maar ze hebben enkel bananen! Wat een tegenvaller, het zal toch niet waar zijn dat ik hier alles op bananen ga moeten doen! Ik zie al de tekenfilm Banana Man door mijn hoofd flitsen. Km 90, de derde bevoorrading. Joepie! Hier hebben ze wel Powerbars. Stoppen en gelijk een 5 tal in mijn zak steken.
Na 4u kom ik bij km  120 en krijg ik een gelukzalig gevoel. We zijn op schema. Nu nog de klim van 10 km en daarna afzakken naar de kust. Het klimmen gaat geweldig. Ik voel me goed en begin, en danseuse, “I am still standing te zingen”.  De harkende en zuchtende medeatleten, die ik inhaal, bekijken me maar raar en kunnen er niet mee lachen!
Het afzakken naar de kust was een ware traktatie: 30 km wind op kop. Ik kom binnen en kan eindelijk onze supporters Nathalie, Peggy, Annick en Nick zien. Ze vragen hoe het is en ik antwoord “Ik ben kapot! Maar we moeten verder hé!”
Oef! Eindelijk lopen. De eerste 10 km verlopen vlot, ik moet me inhouden om niet meer dan 11km/h te lopen.  Bij de 2e hoef ik mij niet in te houden en loop ik eerder nog maar 10km/h.
Daarna begint het pas zeggen ze en ze hebben gelijk. Mijn maag heeft er na een paar zoutwaterborrels, 10 repen, 5 bananen, 3 gelletjes, 1 liter isodrink en 5 liter water geen zin meer in.  Even temporiseren dan maar en overschakelen op cola. Plots hoor ik achter mij.

“Hey niet stappen hé!” Daar is Nancy, ze ligt een rondje achter op mij. Ik begin samen met haar te lopen en zeg dat ik misschien wel zal moeten overgeven.  “Dat is niet erg!” zegt ze en we lopen een ronde samen. Merci hé Nans! Dolgelukkig loop ik binnen in een mooie tijd van 12h48.

“Stefan Peeters, You are an IRONMAN” weergalmt over het strand!

Nooit meer! Denk ik, maar na een kwartier en een lekkere paella voel ik me beter en kan de overwinningsroes beginnen. Daar is Roby, die was reeds binnen en even later komt ook Nancy binnen. Wat een feest! Zalig!

De roes mag nog lang blijven duren…..  🙂

Een week later ben ik verbaasd over hoe snel het lichaam herstelt, buiten wat stramme benen en veel honger geen problemen gehad, we voelen ons goed. Ondertussen ook al  gezwommen, gefietst en gelopen….het gaat goed, is de supercompensatie er al?

Dat wordt nog leuk op de lgp-trainingen van woensdag  😉

Groetjes,

Stefan.

Nog wat cijfers:

Dit jaar: 230 km gezwommen, 5000 km gefietst en 1100 km gelopen.

Deze wedstrijd: 3.8 km zwemmen in 1h13, 185 km fietsen in 6h41 en 42,2 km lopen in 4h33